گرجستان نامي است كه امپراتوري ايران (پارسيان) در قرون پيش از ميلاد بر اين سرزمين گذارده است. در آن زمان «گرجان» تلفط مي شد كه بعدا به گرجستان تبديل شد. انگليسي زبانها اين واژه را «جورجيا» تلفظ مي کنند. امپراتوري روم و يونانيان باستان شرق اين منطقه (گرجستان امروز) را "ايبريا" و غرب آن را «كلخيا» مي گفتند. گرجي ها سرزمين خودرا "کارت ولبی" مي خوانند. اين سرزمين تا 22 دسامبر سال 1800 (زمان تزار پل يكم) تحت الحمايه و عمدتا وابسته به ايران بود. آخرين رئيس کشور ايران که به تفليس رفت، آغا محمدخان قاجار در سال 1796 بود. وي در اين ديدار حکمران گرجستان را که متمايل به تزار روسيه شده بود مجازات کرده بود.در اواخر دوران صفويه و نيز در دهه هاي نخست سلطنت قاجاريه عادت براين بود که شاهزادگان و بزرگان ايران وقت در حرمسراي خود بانوی گرجستاني داشته باشند و به بستگان اين زنان در دربار و دولت مقام دهند.
جمهوری گرجستان که در سال 1991 و در پی فروپاشی شوروی اعلام استقلال کرد دارای سه منطقه خودمختار اوستیای جنوبی (در شمال) و آبخازیا (آبخیز، هم سطح دریا = تاید واتر) و آجارا (ادجارا) است که این دو منطقه در ساحل دریای سیاه واقع شده اند. شهر تفلیس که یک چهارم نفوس گرجستان را در خود جای داده است پایتخت آن کشور است. استالین و بسیاری از مقامات و دیپلماتهای شوروی متولد گرجستان بوده اند. هواداران روسیه در گرجستان همچنان شماری چشمگیرند.
 |
| گوشه اي از بقاياي آپارتمانهايي که در قرن دوازدهم ميلادي در دل کوه ساخته شدند |
No comments:
Post a Comment