خانه های خالی تهران شش ماه پس از انقلاب

 
22 امرداد 1358 (11 آگوست 1979) روزنامه های تهران اظهارات هادی خسروشاهی (حجت الاسلام) رئیس هیات امنای مسکن را منتشر کرده بودند که گفته بود اگر در تهران، صاحبان خانه های خالی حاضر نشوند آنهارا اجاره دهند و یا بفروشند، ما این ساختمانها را شناسایی می کنیم، به اجاره می دهیم و یا می فروشیم. بنیاد مسکن تحمل نخواهد داد که در تهران خانه خالی وجود داشته باشد و مردم بدون جا و مسکن باشند. دستور آماربرداری از مساکن خالی داده شده است. وزیر مسکن و شهرسازی وقت (کتیرایی) در واکنش خود نظر دیگری را مطرح ساخته بود و حقوقدانان گفته بودند که دولت ضامن حفظ اموال اتباع است و فقه اسلامی برای مالکیت افراد احترام قائل است (نمی شود در املاک مردم بدون رضایت و اجازه مالک دخل و تصرف کرد). در موارد متعدد، خانه اضافی حاصل عمر و زحمات یک فرد است و گرفتن و فروختن نه تنها باعث خشم و خصومت طولانی و مادام العمر می شود بلکه هرگونه اقدامی در این زمینه نیاز به وضع قانون علیحده (جداگانه) و برپایه این قانون، حکم دادگاه صالحه دارد.
    این اظهارات خسروشاهی و بعدا ضابطه اراضی موات (زمین های بدون استفاده) و قاعده یک فرد «یک خانه و یک آپارتمان» سبب شد که در ایران دهها هزار نفر خانه و زمین خودرا به بهای بسیار ارزان بفروشند و یا از دست بدهند و بعدا از این شتاب خود دچار پشیمانی مادام العمر شوند. عمر این تصمیمات طولانی نبود. ترس از خالی گذاردن خانه، سندسازی و ... هنوز بسیاری از ایرانیان را ترک نگفته است.