609 سال پیش در روز 28 ژوییه سال 1402 میلادی تیمور لنگ فاتح تاتار در آنقره (آنكارا امروزی) ، در قلب آناتولی سلطان بایزید ایلدرم ، سلطان عثمانی را به سختی شكست داد و او را به اسارت گرفت. تیمور لنگ رئیس قوم تاتار خود را از بازماندگان چنگیزخان مغول می دانست
.
.
تیمور در جوانی از اسب سرنگون شده و پایش شكست و به علت اینكه شكستگی پایش به خوبی مداوا نشد ، لنگ می زد و به همین دلیل لقب تیمور لنگ را گرفت. البته به گفته برخی از مورخان لنگی پای تیمور ناشی از ضربه تبر در میدان جنگ بوده است.
او یك مسلمان متعصب و یك فاتح بی رحم بود. تیمور ابتدا اففانستان كنونی و ماوراء النهر را فتح می كند. سپس به مغولان یورت طلایی كه در روسیه مستقر بودند یورش برده و دست به كشتار آنها می زند.
مغولان برای فرار از كشتارهای تاتارهای تیمور وارد خاك اسلاوهای مسكووی شده و به نوبه خود آنها را تحت فشار قرار می دهند.
تیمور لنگ سپس با لشكریان خود به سلطان دهلی كه در شمال هند سلطنت می كرد حمله كرده و لشكر سلطان دهلی را در روز 17 دسامبر سال 1398 میلادی در منطقه پانیپات درهم می شكند.
تیمور پس از غارت دهلی به سوی ایران حركت می كند و در سر راه خود شهرها را ویران و غارت كرده و میلیون ها نفر از اهالی ایران را به قتل می رساند.
سپس نوبت به بغداد و دمشق می رسد تا شاهد وحشیگری های تیمور و تاتارهایش باشند.
تیمور پس از فتح بغداد پایتخت سابق خلفای عباسی ، شهر را ویران كرده و مردم شهر را قتل عام می كند و زنان و دختران و پسران جوان را به اسارت می گیرد.
شهر دمشق توسط تیمور به آتش كشیده می شود و ساكنانش به سرنوشت سایر شهرهایی كه توسط او فتح شده بودند ، دچار می شوند.
تیمور پس از این فتوحات متوجه منطقه آناتولی قلمروی سلطان عثمانی بایزید اول ملقب به ایلدرم می شود. بایزید اول سراسر آناتولی و بخش های وسیعی از اروپای مركزی و بالكان امروزی را فتح كرده بود از قدرت فوق العاده ای برخوردار شده بود و ارتش قدرتمندی در اختیار داشت.
لشكریان تیمور علاوه بر تاتارها شامل سربازان ترك آسیای مركزی ، سیبری بودند و تیمور 50 فیل جنگی نیز داشت.
لشكریان سلطان بایزید نیز از اقوام گوناگون تشكیل شده بود ، آنها نیز در فنون جنگی به مهارت لشكریان تیمور بودند اما در كشتار ، غارت ، تجاوز و چپاول هنوز به پایه آنها نمی رسیدند.
ستون اصلی لشكر بایزید را ینی چری ها و 40 هزار سوار صرب تشكیل می دادند.
سرانجام دو لشكر در آنقره در مقابل یكدیگر صف می كشند و جنگ خونینی درمی گیرد كه علی رغم جنگاوری ینی چری ها و سواركاران صرب لشكر بایزید ایلدرم از لشكر تیمور لنگ شكست خورده و خود او به اسارت تیمور در می آید.
به نوشته بسیاری از مورخان تیمور سلطان بایزید را مانند یك حیوان در یك قفس آهنی زندانی می كند و به عنوان یك غنیمت جنگی به همراه می برد. بایزید بر اثر آزار و ایذای فراوانی كه متحمل می شود پس از 8 ماه اسارت در قفس آهنی در روز 9 مارس سال 1403 میلادی می میرد. درپی مرگ بایزید قلمرو اش تجزیه شده و پسرانش مدت 10 سال بر سر تصاحب سلطنت عثمانی با یكدیگر می جنگند.
تیمور نیز عاقبت بهتری ندارد ، او بسوی شرق بازمی گردد و در روز 18 فوریه سال 1405 میلادی در سن 70 سالگی جان می سپرد ، بی آنكه فردی برای مرگ این فاتح بی رحم كه میلیون ها نفر را به قتل رساند و شهرهای آباد را به ویرانه تبدیل كرد ، افسوس بخورد.
سرزمین های پهناوری كه تیمور فتح كرده بود تجزیه می شوند و پسرانش مدتی سلطنت نواحی مختلف فتوحات پدری را در دست داشتند ، اما سرانجام سلطنت های آنها نیز منقرض می شوند.
فتوحات ، غارت ها ، كشتارهای تیمور لنگ برای ایجاد یك امپراتوری بزرگ بی نتیجه بودند و پس از مرگش این امپراتوری نابود شده و به غیر از شهر هرات چیزی برای بازماندگانشان باقی نماند ، مگر نام تیمور لنگ كه در تاریخ به عنوان یك فاتح خونخوار و بی رحم برای همیشه ثبت شد.
او یك مسلمان متعصب و یك فاتح بی رحم بود. تیمور ابتدا اففانستان كنونی و ماوراء النهر را فتح می كند. سپس به مغولان یورت طلایی كه در روسیه مستقر بودند یورش برده و دست به كشتار آنها می زند.
مغولان برای فرار از كشتارهای تاتارهای تیمور وارد خاك اسلاوهای مسكووی شده و به نوبه خود آنها را تحت فشار قرار می دهند.
تیمور لنگ سپس با لشكریان خود به سلطان دهلی كه در شمال هند سلطنت می كرد حمله كرده و لشكر سلطان دهلی را در روز 17 دسامبر سال 1398 میلادی در منطقه پانیپات درهم می شكند.
تیمور پس از غارت دهلی به سوی ایران حركت می كند و در سر راه خود شهرها را ویران و غارت كرده و میلیون ها نفر از اهالی ایران را به قتل می رساند.
سپس نوبت به بغداد و دمشق می رسد تا شاهد وحشیگری های تیمور و تاتارهایش باشند.
تیمور پس از فتح بغداد پایتخت سابق خلفای عباسی ، شهر را ویران كرده و مردم شهر را قتل عام می كند و زنان و دختران و پسران جوان را به اسارت می گیرد.
شهر دمشق توسط تیمور به آتش كشیده می شود و ساكنانش به سرنوشت سایر شهرهایی كه توسط او فتح شده بودند ، دچار می شوند.
تیمور پس از این فتوحات متوجه منطقه آناتولی قلمروی سلطان عثمانی بایزید اول ملقب به ایلدرم می شود. بایزید اول سراسر آناتولی و بخش های وسیعی از اروپای مركزی و بالكان امروزی را فتح كرده بود از قدرت فوق العاده ای برخوردار شده بود و ارتش قدرتمندی در اختیار داشت.
لشكریان تیمور علاوه بر تاتارها شامل سربازان ترك آسیای مركزی ، سیبری بودند و تیمور 50 فیل جنگی نیز داشت.
لشكریان سلطان بایزید نیز از اقوام گوناگون تشكیل شده بود ، آنها نیز در فنون جنگی به مهارت لشكریان تیمور بودند اما در كشتار ، غارت ، تجاوز و چپاول هنوز به پایه آنها نمی رسیدند.
ستون اصلی لشكر بایزید را ینی چری ها و 40 هزار سوار صرب تشكیل می دادند.
سرانجام دو لشكر در آنقره در مقابل یكدیگر صف می كشند و جنگ خونینی درمی گیرد كه علی رغم جنگاوری ینی چری ها و سواركاران صرب لشكر بایزید ایلدرم از لشكر تیمور لنگ شكست خورده و خود او به اسارت تیمور در می آید.
به نوشته بسیاری از مورخان تیمور سلطان بایزید را مانند یك حیوان در یك قفس آهنی زندانی می كند و به عنوان یك غنیمت جنگی به همراه می برد. بایزید بر اثر آزار و ایذای فراوانی كه متحمل می شود پس از 8 ماه اسارت در قفس آهنی در روز 9 مارس سال 1403 میلادی می میرد. درپی مرگ بایزید قلمرو اش تجزیه شده و پسرانش مدت 10 سال بر سر تصاحب سلطنت عثمانی با یكدیگر می جنگند.
تیمور نیز عاقبت بهتری ندارد ، او بسوی شرق بازمی گردد و در روز 18 فوریه سال 1405 میلادی در سن 70 سالگی جان می سپرد ، بی آنكه فردی برای مرگ این فاتح بی رحم كه میلیون ها نفر را به قتل رساند و شهرهای آباد را به ویرانه تبدیل كرد ، افسوس بخورد.
سرزمین های پهناوری كه تیمور فتح كرده بود تجزیه می شوند و پسرانش مدتی سلطنت نواحی مختلف فتوحات پدری را در دست داشتند ، اما سرانجام سلطنت های آنها نیز منقرض می شوند.
فتوحات ، غارت ها ، كشتارهای تیمور لنگ برای ایجاد یك امپراتوری بزرگ بی نتیجه بودند و پس از مرگش این امپراتوری نابود شده و به غیر از شهر هرات چیزی برای بازماندگانشان باقی نماند ، مگر نام تیمور لنگ كه در تاریخ به عنوان یك فاتح خونخوار و بی رحم برای همیشه ثبت شد.
No comments:
Post a Comment